Sen sokağa çıkınca

Sen sokağa çıkınca rüzgâr sesini kesti

Saçların dağılmasın tenin yanmasın diye

Nefesini topladı kendi bağrına esti

Buluttan bir damlayı sana verdi hediye.

Sen sokağa çıkınca güneş birden saklandı

Kamaşmasın diyerek ışıl ışıl gözlerin

Bulutlar ağlamadı dolarak suya kandı

Artık şekva etmesin yere düşen sözlerin.

Sen sokağa çıkınca ağaçlar selam durdu

Çiçekler ah ettiler titredi yaprakları

Kızıl güller kavruldu kendi kalbini vurdu

Kıskanarak simana benzeyen tüm akları…

Sen sokağa çıkınca kaldırımlar inledi

Cıvıldayan serçeler susuverdi aniden

Bir ıslık çalıyordun hepsi seni dinledi

Yorulunca sen sustun onlar öttü yeniden.

Sen sokağa çıkınca sırra gömülü tüller

Açıldı birer birer hayran yüzler göründü

Âşıkların bağrından savruldu kızgın küller

Tozlara karışarak önün sıra süründü.

Sen sokağa çıkınca değişiyor âlemler

Kararıyor her taraf kaşlarını yıkınca

Dizelerin önünde diz çöküyor kalemler

Hiç durmadan yazıyor sen sokağa çıkınca.