Ey Yâr Senin bahçenden ayrılamam

Ey Yâr

Senin bahçenden ayrılamam

Terk ederim de alemi

Senin kapında doldururum

Garip Bülbül gibi çilemi

Çağlıyor içimde, tutamıyorum!

... Susturmamı isteme ne olur;

Yürekten gelen, ah-û figanımı!

Ey yar kim bilir beni, senin bildiğin gibi?

Kim verebilir çaremi?

Kim sarabilir yaremi?

Kim duyabilir içimdeki sesimi?

Sustuğunda, sukût ettiğinde sebepler

Tükendiğinde, bitti dendiğinde tüm ümitler

Kim gösterebilir karanlıklarda yolumu?

Kim taşıyabilir; yunus içinde kalsa şayet

Bu zulmedenlerden olan zavallı canımı?

“La ilahe illa ente sûbhaneke innî küntü minezzalimin”